Sumienie czyli mój GPS

Do tej pory omówiłem trzy uniwersalne części bytu ludzkiego, takie jak inteligencja fizyczna, umysłowa i emocjonalna. Te trzy dary często wyrażają się zewnętrznymi objawami. Widzimy wyraźnie postępy ich rozwoju lub zaniedbania. Jest jednak jeszcze czwarty dar, chyba najmniej zauważalny, ale dla mnie najważniejszy, a tym darem jest sumienie (inteligencja duchowa). Jest ono dla mnie jak GPS, który łatwo prowadzi mnie do celu, pokazując najwłaściwszą drogę. Gdy mocno wsłucham się w głos sumienia, dokładnie wiem gdzie zboczyłem z wyznaczonego kierunku i gdzie należy wrócić na właściwe tory. Sumienie nie wymaga rozwijania, bo jest już mapą otrzymaną wraz z narodzinami. To co powinienem rozwijać w sobie, to umiejętność zatrzymania się i wsłuchania w wewnętrzny głos jakim jest moje sumienie. I to jest właśnie najtrudniejsze, szczególnie dziś, gdzie tak wiele jest dróg którymi możemy pójść. Wiele też razy spotkałem się z sytuacją gdzie ktoś po wielu latach sukcesów w jakieś dziedzinie, nagle wszystko rzuca i podąża drogą, której inni nie potrafią zrozumieć. Bo to kim chcemy być nie zawsze pokrywa się z tym kim jesteśmy. Ja tak miałem, ale przyszedł dzień, gdzie sumienie staneło przedemną jak lustro w którym zobaczyłem człowieka jakim nie chciałem być. Od tamtego czasu zmieniam to i stale przyglądam się tym zmianom dzięki modlitwie i wyciszeniu. Nie jest łatwo słuchać sumienia, bo im lepiej je słyszymy tym bardziej jest ono wymagające. Mimo tych trudności mogę powiedzieć, że warto, bo nieczuję obawy przed przyszłością wiedząc, że zmierzam we właściwym kierunku. Spytacie jak to zrobiłem? Po pierwsze modlitwa (u mnie jest to dialog z Bogiem), po drugie wierność małym sprawom dnia codziennego i wyznaczenie celu długoterminowego. Czas i wytrwałość pokaże owoce takiego życia. Gdy słucham sumienia to widzę, że nie ma przypadków w moim życiu. Też tak masz?